Nieuwjaarsbrief aan mijn leerlingen

Nieuwjaarsbrief aan mijn leerlingen,

Durven we de deur van 2022 vol moed open te gooien?

Of zijn we met covid mee geëvolueerd en gemuteerd tot levenloosheid?

Het is natuurlijk best te verklaren dat we wat terughoudend geworden zijn. Een elleboogstoot en een vuistje zijn de nieuwe zoenen en knuffels geworden. We zijn, hoe kan het anders, sinds vrijdag de dertiende in 2020 een beetje andere mensen geworden. Hoe dan ook wens ik ieder van jullie de creativiteit om de vitaliteit niet te verliezen.

Dit komende jaar is het jaar waarin het merendeel van jullie de kaap van 18 zal ronden.

Achttien jaar worden heeft iets mythisch. De kinderjaren waren pas gisteren en zijn tegelijk zo ver weg.

Achttien jaar worden. Een keerpunt in het leven. Het is de leeftijd waarop je verondersteld wordt volwassen te worden, of toch minstens meerderjarig. Tijd om een rijbewijs te behalen, al zijn jullie, de jongeren van vandaag minder gehaast dan wij destijds. Rijp genoeg om te gaan stemmen. Tijd ook om afscheid te nemen van de middelbare school. Ik wens het jullie van harte toe, dat jullie allemaal op de proclamatie einde juni de deur feestelijk achter jullie mogen dicht trekken. Het ziet er naar uit dat ik dat voor mijn opdracht in deze school, samen met jullie zal doen; die deur dicht trekken.

Dat ik het jullie allemaal toewens dat je mag afstuderen, dat betekent niet dat – wat mij betreft althans – jullie dat afstuderen op een schoteltje zal geven. Niets daarvan. Jullie hebben op het mondeling examen allemaal bewezen tot enige creativiteit en zelfstandigheid in staat te zijn. Dat gaan we nog een semester volhouden.

Achttien jaar worden heeft iets mythisch. De kinderjaren waren pas gisteren en zijn tegelijk zo ver weg. Het leven wordt ernstiger, al staat vertier nog steeds met stip op één.

Verantwoordelijk zijn voor eigen daden – ook juridisch – valt godzijdank nog even samen met het beschutte leven onder moeders en vaders vleugels. Jeugdherbergen aan de andere kant van de wereld lonken, maar hotel mama krijgt nog steeds de hoogste score. Bovenal is achttien de leeftijd waarop dromen niet langer wilde fantasieën zijn, maar zachtjes de gedaante krijgen van concrete toekomstprojecten.

Wie zijn jullie en wat zijn jullie dromen?

Zitten jullie te tobben over jullie studiekeuze en over jullie professionele toekomst. Kijken jullie er zelf van op dat jullie straks volwassen worden genoemd?

Ook het woord ‘corona’ valt. Hoe zou het anders kunnen? Jullie waren pas vijftien of zestien toen de pandemie uitbrak. Voor ouderen – ik spreek voor mezelf – lijkt maart 2020 pas gisteren. Voor jullie waren de voorbije twee jaren een flink deel van je leven. Voor de 18de keer verjaren, kan mogelijks een beetje een feest in mineur zijn. Feesten met geknipte vleugels. Het lijkt futiel, maar ik wil het niet onderschatten.

Het confronteert mij met een essentiële vraag. Welke wereld laten wij – de ouderen – voor jullie achter? Jullie mogen en kunnen dromen, maar wij bepalen het kader waarbinnen jullie dromen vallen. Er zijn zo veel jongeren met donkere gedachten, hoe kon dat gebeuren? Het klimaat ontspoort, doen we wel genoeg om dat tegen te gaan? We zullen in een volgend hoofdstuk van de cursus daar bij stil staan. We spreken zo snel over ‘de jeugd van tegenwoordig’, maar wat is ‘de wereld van tegenwoordig’ die jullie van ons erven?

Gelukkig is het niet al kommer en kwel, verre van zelfs. Jullie, de jonge mensen van vandaag, hebben meer toekomstkansen dan eender welke generatie voor jullie. Studeren tot een stuk in de twintig. De levensverwachting is hoger dan ooit. Jullie kunnen de wereld rondreizen en zich nagenoeg overal vestigen. Jongeren die hier opgroeiden, maakten nooit een oorlog van dichtbij mee. Hopelijk blijft dat zo. Zelfs tegen de pandemie die ons geselt, zijn we nu beter gewapend dan bij elke wereldwijde besmetting in het verleden. De wereld boekt wel degelijk vooruitgang, al zien we het niet altijd.

En daarmee wil ik niet gezegd hebben dat het allemaal simpel en vanzelf zal gaan. Bij lange niet en verre van mij om dat zelfs maar te suggereren.

Durven we de deur van 2022 open duwen of gaan we bang achter het hoekje staan wachten? Ik hoop dat we het durven. Ik heb er langzamerhand ook vertrouwen in. Ik hoop van u hetzelfde.

Voor zover het van mij afhangt, wil ik mij daar de rest van dit schooljaar ook voor engageren. Klop maar op mijn deur bij elke aarzeling om met moed dit jaar in te stappen.

Ik hoop trouwens met jullie mee dat de reis naar Barcelona dit jaar wel mag doorgaan. Die hoop is niet louter altruïstisch van mijn kant, want ik mag dan mee.

Was getekend,

Patrick

De oudste van deze klas

Welden, in het begin van 2022